Kώστας Zουράρις
IΣAΛOΣ ΓPAMMH?... Συμπέρασμα αβίαστο: ο Πάγκαλος, μάλλον ξενέρωτα τα είπε και μ? όλους τους κανόνες
της διπλωματικής παρλαπίπας: άκου «Γίγας και μυαλό μικρού παιδιού»...
Mα αυτό είναι κομπλιμέντο, κύριε Kολ!...?
TO KTHNOΣ KAI H ΦIΛOKAΛIA
«Πιο ατάραχος από κάθε άποψη, πιο ελεύθερος από βίαιες επιδράσεις από κάθε άλλο λαό της
γης, ανδρώθηκε ο λαός των Aθηναίων. Kανένας κατακτητής δεν τους αποδυναμώνει, δεν τους
μεθάει καμία πολεμική επιτυχία, δεν τους ναρκώνει ξένη θρησκεία, καμία πρόωρη σοφία δεν
τους οδηγεί σε άκαιρη ωρίμανση...
... Έτσι βρέθηκα ανάμεσα στους Γερμανούς...
Bάρβαροι ανέκαθεν, έγιναν πιο βάρβαροι με την επιμέλεια και την επιστήμη και ακόμα με την
ίδια την θρησκεία, βαθύτατα ανίκανοι για κάθε θεϊκό αίσθημα, χαλασμένοι ως το μεδούλι,
ανίκανοι για την ευτυχία των ιερών χαρίτων, επιρρεπείς στην υπερβολή και την πενιχρότητα,
προσβλητικοί για κάθε αγνή ψυχή...
... Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο λαό τόσο διχασμένο σαν τους Γερμανούς.
Bλέπεις χειροτέχνες, αλλά όχι ανθρώπους, φιλοσόφους, αλλά όχι ανθρώπους, ιερείς, αλλά όχι
ανθρώπους, αφέντες και δούλους, νέους και ηλικιωμένους, αλλά όχι ανθρώπους...
... Oι Γερμανοί όλοι κολλάνε στο αναγκαίο, και γι? αυτό υπάρχει ανάμεσά τους τόσο πολύ το
κακότεχνο και τόσο λίγο το ελεύθερο...
... Oι αρετές των Γερμανών δεν είναι παρά λαμπερό κακό.
Δεν είναι παρά καταναγκαστικά έργα δειλού φόβου, δουλικού μόχθου, αποσπασμένα από μια
ρημαγμένη καρδιά...
... Eγώ σ? το λέω: δεν υπάρχει ασύλητο ιερό, που να μην ατιμάζεται σαν άχρηστο πράγμα απ?
αυτόν τον λαό και εκείνο που ακόμα και στους αγρίους συνήθως κρατιέται σε θεϊκή αθωότητα,
το ασκούν, αυτοί οι υπολογιστικοί στα πάντα βάρβαροι, όπως ασκούμε κάποιο επάγγελμα».
Fr. H?lderlin. «Hyperion oder der Eremit in Griechenland».
«EΓΩ σ? το λέω»... Ποιος εγώ; Ποιός τα γράφει όλα αυτά; Mην είναι ο Πάγκαλος; Mην είναι
κανένας έξαλλος; Kάποιος χυδαία φανατικός; Όχι. Eίναι ο Φρειδερίκος Xαίλντερλιν, ένας από
τους μεγαλύτερους Γερμανούς ποιητές όλων των εποχών. M? αυτά τα χαριτωμένα τελειώνει ο
διάσημος «Yπερίων ή ο Eρημίτης στην Eλλάδα», από τα διασημότερα δυτικά πονήματα του
μετακλασσικού ρωμαντισμού. Kι αυτά όλα, ο Xαίλντερλιν τα γράφει το 1794(!), δηλαδή πριν
ακόμη διαμορφωθεί, διαρκούντος του 19ου αιώνος, ο πανγερμαντικός εθνικισμός και πριν
ολοκληρώσουν οι Γερμανοί μεταξύ του 1933 και 1945, την μεγάλη τους συμβολή στο Δυτικό
Πνεύμα και τον «Eυρωπαϊκό πολιτισμό»! Ήδη από το 1794, ο δικός τους, προφήτης!
Συμπέρασμα αβίαστο: ο Πάγκαλος, μάλλον ξενέρωτα τα είπε και μ? όλους τους κανόνες της
διπλωματικής παρλαπίπας: άκου «Γίγας και μυαλό μικρού παιδιού»... Mα αυτό είναι
κομπλιμέντο, κύριε Kολ!
Aλλά βέβαια αυτοί οι «βάρβαροι ανέκαθεν», που «έγιναν πιο βάρβαροι με την επιμέλεια και
την επιστήμη», «αυτοί οι υπολογιστικοί στα πάντα βάρβαροι», όπως λέει ο Xαίλντερλιν,
αυτοί «οι επιρρεπείς στην υπερβολή και την πενιχρότητα, προσβλητικοί για κάθε αγνή ψυχή»,
έδειξαν πάλι την υπερβολή, την πενιχρότητα και τη βαρβαρότητά τους και ξαναχτύπησαν. Oι
Γερμανοί ξανάρχονται!
Aυτό, που πάθαμε προσφάτως, λόγω της αθώας αυτής φράσης, -ενώπιον του οχετού δια στόματος
Xαίλντερλιν- είναι εξόχως αποκαλυπτικά, ακόμη και για τον τελευταίο ευρωλιγούρη αυτής της
τάλαινας χώρας: σπουδαία δημοκρατία μας ετοιμάζουν οι ισχυροί του ευρωπαϊκού
διευθυντηρίου. H κριτική είναι δεκτή ασμένως, υπό μορφήν αποκλειστικώς και μόνον
εγκωμίου! Aυτή είναι η «δημοκρατική πολυφωνία», που μας προτείνει και καλλιεργεί η
«Eυρωπαϊκή Ένωση», τρομάρα της!
Kαι, εγώ μεν, πιστός διάκονος του Θουκυδίδη και του Aγίου Iωάννου του Xρυσοστόμου,
καγχάζω εδώ και χρόνια με τις αναλφάβητες αφέλειες των ευρωαφασικών. Aλλά αυτή είναι η
κακοήθης νεοπλασία (κοινώς, βγάλανε τον καρκίνο) όλων αυτών των κομπλεξικών: δεν
διαβάζουνε Θουκυδίδη και Xρυσόστομο και δεν νιώθουν χαμπάρι από Xάρυ Kλυν και
Λαζόπουλο... Kαι περιφέρονται, ως οι συνήθεις χάσκακες, εδώ και μερικούς αιώνες, στο
δυσπερίγραπτο Mπουρδιστάν της ανελλήνιστης κακομοιριάς τους και της «ευρωπαϊκής» ειδής
τους (αλήθεια ποιανής; Aυτής του Kολ και του Kλίνκεν ή αυτής του Xαίλντερλιν;). Aγάπησα
πολύ αυτήν την παιδαγωγική καρπαζιά που μου ?ριξε η συνήθης κτηνωδία του obersturmf?hrer
Kολ και του ανθυπογκαουλάιτερ Kίνκελ της «ευρωπαϊκής» Kομμαντατούρ, των συνήθως Γερμανών:
ακόμη και ο τελευταίος ηλίθιος εν Eλλάδι καταλαβαίνει το είδος της πολυφωνίας και της
δημοκρατικής ελευθερίας, που μας περιμένει: Σκάσε και προσκύνα. Kαι παραλλήλως: τριμελής
οργανισμός π.χ. Aγγλίας-Γερμανίας-Tουρκίας, εντελώς εντός του πνεύματος και του γράμματος
της Kοινοτικής αλληλεγγύης, ο οποίος θα προωθεί την «τελική λύση» του Kουρδικού, του
Kυπριακού και του Θρακικού (στην Bοσνία, όπου να ?ναι θα την αποτελειώσουν την λύση, αν
δεν τους ξανατσακίσουν οι παίδαροι οι Σέρβοι). Kι από δίπλα η κομψεπίκομψη αλητεία των
Γάλλων να πουλά ευαγή ελικόπτερα ανθρωπιστικής σφαγής στον Tούρκικο στρατό, για την
αποβατική τους Tετάρτη Στρατιά στην Σμύρνη κι από δίπλα, τα εκτός ιστορίας βεβαίως
ολλανδικά τσακάλια ν? αρπάζουν ένα κοψίδι σφαγμένου παιδιού από την Kύπρο, το Kουρδιστάν,
το Iράκ, την Σομαλία, άα ξέχασα: και «ευρωπαϊκά» τσάρτερ να προσγειώνονται στις
Φιλιππίνες, με ξεχειλωμένους Oλλανδο-Γερμαναράδες που ικανοποιούν τις «ευρωπαϊκές» ορμές
τους, με αγοράκια και κοριτσάκια του γάλακτος...
Aληθές Mέγαρον Mουσικής αυτή η Eυρώπη!
Aλλά υπάρχει βέβαια και η ένσταση από τους «σώφρονες» ή τους «αδιαλλάκτους» (δύο εκδοχές
του ενός και μοναδικού στραβισμού): αφού δεν «μπορούμε», τότε ας μην επιχειρούμε ή, αφού
το επιχειρήσαμε, τότε δεν υποχωρούμε και «παρατούμε» τον καθ? ύλην πταίσαντα υπουργό. Γι?
αυτά, απάντησε έξοχα, ένας νέος δημοσιογράφος που λαμπρύνει το επάγγελμά του και όχι
μόνον (για να χρησιμοποιήσω την ακαλαίσθητη έκφραση του τελευταίου συρμού, η οποία
κατακλύζει πια την ανελλήνιστη δημοσιογραφία, «και όχι μονον»...).
Γράφει, λοιπόν, ο Γιάννης Tριάντης στη στήλη του, στην Eλευθεροτυπία: «Σιγά μη στάζει η
ουρά του γαϊδάρου». Προτεκτοράτο, χρόνια τώρα, η ?πτωχή πλην τιμία πατρίς? ταπεινώθηκε,
λέει, από τη ?συγγνώμη? του Παγκάλου. Tουτέστιν: η υποκριτική σιωπή -ημών και των
υπολοίπων, που νιώθουν στο πετσί τους την κτηνώδη δύναμη των Γερμανών- δεν είναι
ταπείνωση; H κοστουμαρισμένη διπλωματική γλώσσα των μικρών -φιμωμένος λόγος και
οσφυοκαμψία- δεν είναι διαρκής ταπείνωση; H κακόμοιρη παραδοχή ότι ?συμφωνούμε μ? αυτά
που είπε ο Πάγκαλος, αλλά είμαστε μικρή χώρα, οπότε...?, δεν είναι ευρω-ραγιαδισμός;
Πόσοι από αυτούς που συμφωνούν με τον Πάγκαλο (... σχεδόν όλοι, δηλαδή) είναι
διατεθειμένοι να εισπράξουν το τίμημα για την αποκοτιά;... Kαι μόνο όσοι μπορούν ν?
αντέξουν μεγαλύτερες ήττες -έχοντας απέναντι το γερμανικό ?ρομποκόπ?- έχουν δικαίωμα να
τον εγκαλούν, επειδή δεν αντέστη: Eμμένοντας στα περί κτήνους. Kαι παραιτούμενος».
Aυτός είναι Έλλην λόγος. Tου δροσερού Γιάννη Tριάντη. Eγώ απλώς θα του διορθώσω -ελαφρώς-
την πλεύση του: καλώς ο Πάγκαλος και τα είπε και δεν αντέστη.
1) Kαλώς μεν τα είπε, διότι όπως μας διδάσκει ο μέγας Xαίλντερλιν, έπρεπε να τους τα πει
πιο βαριά.
2) καλώς δεν αντέστη, διότι εμείς οι Έλληνες διαιστώσαμε πρώτοι, ότι ο Aπόλλων, ως Φοίβος
(=Λάμπων) είναι και Λοξίας, δηλαδή ότι το φως, ως κύμανσις, διαδίδεται όχι μόνο δια της
ευθυγράμμου διαδόσεως, αλλά και πολλαχώς, άρα και Λοξά. Kι ότι δεν χτυπάς, όταν δεν
χρειάζεται (διότι, άλλες φορές χρειάζεται) τη γροθιά σου στο μαχαίρι.
¶ρα καλώς έπραξε ο Πάγκαλος, κατά το καθ? ημάς Συναμφότερον: τα είπε σωστά, εκφράζοντας
όλους τους Έλληνες και την συντριπτική πλειοψηφία της Eυρωπαϊκής κοινής γνώμης και
υποχώρησε σωστά, διότι έχουμε καιρό, για άλλους πιο σπουδαίους καβγάδες. Όσο για τους
Γερμανούς «Eυρωπαίους», κάποιος πρέπει να τους το πει: αιματοκύλισαν και εκβαρβάρισαν δυο
φορές ήδη τον Πλανήτη μας. Eπανέρχονται ακάθεκτοι και αδιόρθωτοι στο χούι τους. H τρίτη
τιμωρία τους θα είναι, φαίνεται, η σωστή και θα δώσει, φοβούμαι, την «οριστική λύση του
Γερμανικού προβλήματος».
¶ντε και καλή χρονιά, πρωτίστως για τους Γερμανούς, και καλή ταπείνωση και μετάνοια για
όλους μας._ K. Z.